Yirmili yaşlarımız hakkında kimsenin bize söylemediği 5 şey

Yirmili yaşlarıma girdiğimde, özellikle de 22 yaşında üniversiteye başladığımda pek çok şey değişti. Ve ben buna hazırdım....

1. 1. Birçok insan ölüyor
2. 2. Vücudunuz size ihanet eder
3. 3. Memleketinizden ne kadar nefret ederseniz edin, hala orada yaşayan insanlara ne olduğunu önemsiyorsunuz.
4. 4. Nesilsel lanetler daha gerçekçi hale gelir.
5. 5. İnsanlarla olan geçmişiniz geçersiz hale gelir. Arkadaşlarınız sizin üzerinizde değişecektir.

Yirmili yaşlarıma girdiğimde, özellikle de 22 yaşında üniversiteye başladığımda pek çok şey değişti. Ve ben buna hazırlıklıydım. Bazı arkadaşlarım evleniyordu. Üniversite bitmişti, yani en iyi arkadaşlarım artık koridorun sonunda yaşamıyordu. Mali durumumla ilgili daha fazla sorumluluk alıyor ve ailemden giderek daha az yardım kabul ediyordum. Üç işte çalışıyordum, hiç para kazanmıyordum ve her zaman yorgundum. Ama bu normaldi. Kız arkadaşlar, mezuniyet tezleri ve kariyer yapmaya çalışmak olağan şeylerdi.

 Şimdi, 25 yaşındayken, ailemin ve akıl hocalarımın beni yirmili yaşlarda olmanın temel mücadelelerine hazırlamalarını takdir edebiliyorum. Bir yetişkin olarak geçirdiğim kısa süre bana kimsenin beni hazırlamadığı bazı zorluklar getirdi. Maddi zorluklar neyse odur, ancak beni ya da herhangi birimizi kurtarabilecek "temel yaşam becerileri" ya da "en alttan başlamak" olmayan yeni bir duygusal masumiyet kaybı var.

1. Birçok insan ölüyor

 Bazılarımız hayatımızda büyükanne ve büyükbabalarımızla büyüdüğümüz için şanslıyız. Yirmili yaşlarınızda ve eğer şanslıysanız otuzlu yaşlarınızda büyükanne ve büyükbabanızın hayatta olmasının en zor yanı, onların yaşlanmasını ve sonunda gözlerinizin önünde ölmesini izlemektir. Büyükbabamın vefatı benim yaşadığım ilk büyük ölüm oldu. Onu aktif ve sağlıklı düşünen bir adam olarak tanıdığım 21 yılın ardından bir yıl boyunca sağlığının bozulmasını izlemenin anısı? Kimse sizi buna hazırlayamaz.

 Ama büyümenize yardımcı olacak 20 yıldan fazla sağlıklı büyükanne ve büyükbabanız varken nasıl üzülebilir, hatta kızabilirsiniz? Çünkü hiç kimse sizi anne ve babanızı en kötü zamanlarında, kendi anne ve babalarını gömerken ve yeniden sadece sarılmaya ve uyumaya ihtiyaç duyan 20'li yaşlarına dönerken görmeye hazırlayamaz.

 Ama bu sadece büyükanne ve büyükbabalar değil. Liseye birlikte gittiğiniz insanlar da akıl hastalıkları, kanser ve bağımlılıkla savaşlarını kaybediyor. Eski öğretmeniniz ani bir kalp krizinden sonra evinde tepkisiz yatıyor. Hayatın ne kadar kısa olduğunu gerçekten öğrenirsiniz.

2. Vücudunuz size ihanet eder

 Adil olmak gerekirse, her vücut farklıdır, ancak vücudunuzun şekli ne olursa olsun, hepimiz öyle ya da böyle aynı kaçınılmaz sona ulaşırız: yaşlanma.

 Memlerin söylediği gibi dramatik bir şey değil, ama yine de özgüveninizi etkileyebilir. Burada biraz selülit, orada kilonuzu korumakta daha fazla zorluk. Belki de gençken koşarken ya da bale yaparken baskı uyguladığınız eklemlerde birkaç çatlak. Değişiklikleriniz ne olursa olsun, bunlar beş yıl önceki gibi kolay düzeltmeler değildir. Sadece gitmek, gitmek, gitmek istiyorsunuz, ama bazen yapamıyorsunuz ve nedenini bilmiyorsunuz. Metabolizmanız ciddi bir darbe aldı ve artık her şey onu bozabilir. Belki çalışmak için masa başında oturuyorsunuz. Belki bir bebeğiniz oldu ya da belki 25 yaşına yeni girdiniz ve işler eskisi gibi "kopmuyor". Miras kalan akıl hastalığı ya da fiziksel rahatsızlıklar çirkin yüzünü göstermeye başladı ve belki de yardım almanın zamanı geldi çünkü üstlendiğiniz her yeni sorumlulukla birlikte daha da ağırlaşıyor.

 Bu hayatın bir parçası ve dünyanın sonu değil. Ama yine de kimse bana bu kadar gençken hayatım boyunca sahip olduğum bedeni yeniden öğrenmek zorunda kalacağımı söylemedi.

3. Memleketinizden ne kadar nefret ederseniz edin, hala orada yaşayan insanlara ne olduğunu önemsiyorsunuz.

 Garip, değil mi? Filmler bize her ne kadar "büyük şehre" kaçan ve bir daha arkasına bakmayan büyük hayalperestin hikayesini satmaya çalışsa da, işler o şekilde yürümüyor. Eski paranın, karmaşık tarihin, büyüyen soylulaştırmanın ve açık ırksal bölünmelerin, benim neslimden kalmayı seçenlere meydan okuduğu küçük bir askeri kasabada büyüdüm. Üniversite seçme zamanı geldiğinde, yeni fırsatlar sunan büyük bir şehre doğru yola çıktım. Ayrıldığımdan bu yana memleketimde bazı şeyler düzelmiş olsa da, pek çok şey düzelmedi.

 Memleket, ebeveynlerin ve belki de büyükanne ve büyükbabaların yaşadığı ve oradaki olaylardan etkilenmeye devam ettiği yerdir. Memleketlerde olduğu gibi, kök salmak için kalan ve asla ayrılmayan ama çok mutlu görünen insanlar var. Kalbiniz bir kara delik olmadığı sürece, iyi olan insanları görmek ve ailenizin güvende olduğunu bilmek güzeldir. Bir komşunuzun çok büyük potansiyele sahip oğlunun böyle aptalca kararlar yüzünden hapse atıldığını duymak üzücü ve neredeyse çileden çıkarıcıdır. Arkadaşınız olmayan ama her zaman tatlı bir çocuk olan sınıf arkadaşınızın rastgele bir kalp hastalığından ölmesi yürek parçalayıcıdır. Ve suç artarken, ücretler ve marketler ve toplu taşıma gibi temel şeylere erişim on yıl önce liseden mezun olduğunuzdan beri durgun kaldığında yerel hükümet nerede?

 Bu, memleketinizde kalmayı seçenlere yakın olduğunuz anlamına gelmiyor. Bu, bir sınıf arkadaşınız ya da iş arkadaşınız Facebook'ta heyecan verici bir haber duyurduğunda gülümseyip "Ne güzel" demekten fazlasını yaptığınız anlamına gelmez. Bu sadece empati kurduğunuz anlamına gelir. Memleketinden kaçan birisiniz çünkü öyle olmanız gerekiyordu, ancak memleketinde kalanlar da en az sizin kadar iyi bir hayatı hak ediyor.

4. Nesilsel lanetler daha gerçekçi hale gelir.

 Teyzelerinizin sürekli bahsettiği o "yetişkinlik olayı" mı? Sadece daha fazla küçüklük ve dedikodu, ama bazen bunun tek nedeni çok daha karanlık bir şeyin halının altına süpürülmesidir. Cinsel şiddetten ilişkilere kadar aile geçmişiniz hakkında hiç bilmemeyi dilediğiniz şeyleri öğrenirsiniz. Yetişkinler iyileşmiş ya da en azından denemek için zamanları olmuş olsa da, yirmili yaşlarda bunu öğrenmek travmatiktir. Birinin ailenize zarar verdiğini hayal bile edemezsiniz. Daha da kötüsü, bu olayların çok uzun zaman önce yaşanmış olması ve bu konuda yapabileceğiniz ya da yapabileceğiniz hiçbir şeyin olmamasıdır. Neredeyse hiç öğrenmemiş olmayı dileyeceksiniz.

 Kim olduğunuzun ve hayatınızın nasıl olmasını istediğinizin daha fazla farkına vardıkça, ailenizde hoşunuza gitmeyen şeyler görmeye başlarsınız. Elbette, amcanız her zaman daha geleneksel bir adamdı, ancak yengenizin yıllar içinde nasıl geliştiğini ve hayatından hala ne kadar memnun olmadığını görüyorsunuz. Amcanın "geleneksel" olmadığı ortaya çıkıyor. Tacizci biri.

 Sevdiğiniz biri terapiden veya hayatını iyileştirmek için atacağı diğer adımlardan vazgeçtiğinde depresyon, anksiyete ve saymakla bitmeyen ruh sağlığı sorunlarının neye benzediğini görüyorsunuz. Elbette, siz bir Y kuşağısınız, yani en azından bunu görecek vicdana sahipsiniz. Yine de, bu sizin kanınız. Duruma çok yaklaşırsanız ya da üzerinde çok fazla düşünürseniz bir kısmı içinize işler.

 1920'lerdeyiz. Bir önceki nesilden daha iyi bir yaşam yarattığınızdan emin olmak için bilinçli kararlar vermeniz gereken zaman.

 İçten içe en büyük korkunuz onlar gibi olmak.

5. İnsanlarla olan geçmişiniz geçersiz hale gelir. Arkadaşlarınız sizin üzerinizde değişecektir.

 Elbette, hayat olur. Herkes büyümek zorundadır. Bazı arkadaşlar taşınır, evlenir, çocuk sahibi olur ve/veya bir iş kurar. Tıpkı aileniz gibi, arkadaşlarınız da siz büyüdükçe ve geliştikçe size farklı görünmeye başlayacaktır. Arkadaşlar da evrim geçirir, bazen sevmediğiniz veya geçmişte olduğundan daha uzak durmanız gereken insanlar haline gelirler. Daha da kötüsü, bazen arkadaşlarınız evrimleşmez ve bu kendini göstermeye başlar. Yeni arkadaşlarınızla anlaşamazlar. Kıskanırlar ve belden aşağı şeyler söylerler ya da sizi kötü göstermek için el altından bir girişimde bulunurlar. Bazen bu sizi kötü göstermek için bile değil, kendilerini iyi göstermek içindir. Sırf sizin hayalleriniz onlarınkinden önce gerçekleşiyor diye onlardan daha iyi olmadığınızı hatırlatmak ya da daha iyisi, hala arkadaşınız olacak kadar iyi olduklarını kendilerine hatırlatmak için bir şans. Bunun gibi evrimler tehlikelidir, ancak X yıldır arkadaş olduğunuz için taviz vermeye çalışırsınız. Belki de bu sadece bir aşamadır?

 Gerçek şu ki herkesi yanınıza alamazsınız. Ve bu acı verir, ancak geçmişinizi onurlandırmak uğruna ölü bir arkadaşlığa tutunmak sadece geçirdiğiniz güzel yılları lekeler. Bu daha da çok acı verir. Gerekli olduğunda ve sonunda daha mutlu olacağınızda bile, huzurunuzu korumak için bir arkadaşınızı bırakmak cesaret kırıcıdır. Onlardan daha iyisini bekliyordunuz.

 "Yetişkinlerin" her şeyi düşünmesini bekleyemeyiz. Lütuf göstermeliyiz. Nasıl büyüdükleri ve kendi yöntemleriyle başa çıkmak zorunda oldukları şeylerle ellerinden gelenin en iyisini yaptılar. Şimdi, çocuklarımıza, yeğenlerimize, şimdiki ve gelecekteki öğrencilerimize ve öğrencilerimize söyleyecek şeylerimiz var. Yirmili yaşlar asla daha kolay olmayacak. Bunlara büyüme sancıları denmesinin bir nedeni var. Ama bu onları daha az eğlenceli ve güzel yapmaz. Yirmili yaşlarınızı umut ışığı ön planda olacak şekilde yaşayın ve kimsenin bize söylemediği şeyler teknelerimizi uzun süre sallayamaz.

Ücretsiz haftalık burça abone olun

Akrep Balık Başak Boğa İkizler Kanser Koç Kova Leo Oğlak Terazi Yay